نمی دانم از غصه های خودم بنویسم یا از غمهای دل پاییزی تو ! فقط این را می دانم که تو مثل شبی می مانی که چادر پر از ستاره اش را گم کرده.

از انتظار چه بگویم که خسته از این واژه تکراری ام ! 

	چه دلگیرند روز هایی که بین من و تو فاصله به جای سلام نشسته و چه بد است وقتی دیگر نمی توانم مثل آن روزها از حافظ یاری کنم و در نگاه سپید نیما غرق شوم. فقط خواستم بنویسم پرواز را آغاز مکن چون من تنها با پر مهربانی نگاه تو حرفهایم را می نویسم.

سهم من از تو شاید همان ستاره ای بود که چون نگاهم کردی به زمین افتاد. دلم می خواست باران ستاره بر من بباری... پنداشتی شاید حیف است ستاره ها زیر پا بمانند....

ای دوست! ای مهربان!

با کدامین واژه معنایت کنم؟ با یادت قلبم پر از نور می شود و دستانم پر از یاس. با تو بر بلندای کوه عشق می ایستم. صدایت برایم نوای مهر است ، لبخندت روحم را ستاره باران می کند و حضورت زندگی ام را غرق در معنا..... 

می خواهم از خود جدا شوم و همه تو شوم. می خواهم خود را در تو و در آینه زیبایی های تو ببینم . آینه را در پی ات فرستادم. از شرم نگاه دلکش تو در خود شکست. ماه را در پی ات رهسپار کردم ، شرمگین و خجلت زده از رخسار تو به آسمان بازگشت. خورشید را به دنبالت فرستادم از گرمای وجودت بال و پرش سوخت. تمام عشق در تو خلاصه است ... می خواهم با تو یکی شوم ....

....In your eyes I know I will find the light to light my way ....